<Ka>rolus gr<a>t<ia dei rex
Francorum et Langobardorum ac 
patricius Roma>norum <Baugu>lf<o 
abbati nec> non et omni 
congregatio<ni, fidelibus oratoribus 
nostris>, in <omnipoten>tis dei 
<n>omine am<ab>ile<m direximus> 
saltum.

	
Notum igitur si<t deo placitae devotio>ni
<uest>rae, quia <nos una 
cum> fidelibus nostris considerauimus 
<utile esse, ut pe>r monasteria nobis 
Christo <propitio ad> gubern<andum> 
comis<sa praet>er regularis vit<ae 
ordin>em a<t>q<ue sanctae> 
r<e>legionis <c>onver<satio>nem 
<etiam in litte>rarum me<dit>ationibus 
ei, <qui> don>ante domino discere 
<pos>s<u>nt, s<ec>undum <uniu>s 
cuisque capacitatem discendi studium 
debeant i<mpend>ere, qualiter, sicut 
re<gul>aris norma honestat<e> morum 
ita quoque docendi et discendi instantia 
ordinet et o<r>n<et> seriem uerborum, 
ut, qui <deo p>lacere appetunt recte 
uiuendo, ei etiam placere non neglegant 
rect<e> loquen<do>. Scriptum <e>st 
<enim:> ‘Aut ex uerbi<s tuis> 
iustificaberis aut ex uerbis tuis 
condempnaberis’. Quamuis enim melius 
<sit> bene facere quam nosse, prius 
tamen <est no>sse quam facere.

	
Debet uero quisque discere, quod optat
implere, ut tanto ube<riu>s, quid agere 
debeat, intelligat anima, quanto in 
omnipoten<ti>s dei laudibus sine 
mendaciorum offendiculis concurrerit 
lingua. N<a>m cum omnibus 
<hominibus vitanda> constet esse 
mendaci<a>, quanto magis illi 
secundum possibilit<atem> declinare 
debent, qui ad hoc s<olum>modo 
probantur electi, ut seruire specialiter 
debeant ueritati

	
Nam cum nobis in his annis a nonnullis
mona<st>eriis sa<e>pius <sc>ripta 
dirigerentur, in <qu>ibus, quid pro 
nobis f<ratre>s ibidem commorantes in 
sacris et piis <ora>tionibus decertarent, 
signif<icaretu>r, cognouimus in 
plurimis praefatis conscriptionibus 
eorundem et sensus rectos et sermones 
<incu>ltos; quia, <quod pia> devotio 
interius fideliter dictabat, hoc exterius 
propter neglegentiam disce<n>di lingua 
iner<udi>ta <expr<im>er<e> sine 
repraehensione non uidebat. Unde 
factum est, <ut ti>mere inciperemus, ne 
forte, sicut minor erat in scr<ibendo> 
prudentia, ita quoque et multo 
minor esset quam recte esse de<b>ui<s>set 
sanctarum scripturarum ad 
intellegen<d>um <sapientia.> Et bene 
nouimus omnes, quod, quamuis 
periculosi sint errores uerborum, multo 
periculosiores <su>nt <e>rrore< 
sensuum.>

	
Quamobrem ortamur uos litterarum 
studia non solum non neglegere, uerum 
etiam humil<l>ima et deo placita 
intentione ad hoc certatim  discere, ut 
facilius et recti<iu>s diuinarum 
scripturarum misteria <valeatis> 
penetrare. Cum enim in sacris paginibus 
scemata, figure, tropi et cetera his 
simi<ia in>ser<ta> inueniantur, nulli 
dubium, quod ea unusquisque legens 
tanto ci<t>ius spiritaliter intellig<it>, 
qu<an>to prius in litteraturae magisterio 
plenius instructus fuerit. Tales uero ad 
hoc <op>us uiri <e>l<igantur>, qui et 
uoluntatem et possibilitatem discendi et 
desiderum habeant alios instru<endi.> 
Et hoc <totum> <ea> intentione 
aga<tu>r, qua deuotione a nobis 
praecipitur. Operamus enim u<o>s, 
sicut d<ecet ecclesiae milites> et 
<interi>us deuotos et exterius doctos, 
castos bene uiuendo et scholasticos bene 
loq<uendo, ut, quicunque> uos propter 
nome>n domini <et> s<an>c<tae> 
conuersationis nobilitatem ad uidendum 
expetierit, sicut <de as>pectu uestro 
ae<d>ifi<cet>ur <ui>s<u>s, ita 
quoque de sapientia uestra, quam in 
legendo seu canta<ndo> percipe<rit,> 
<instru>atur audit<us> et, qui ad 
uidendum solummodo uenera<t>, 
uisione et audi<tione> instructus 
omnipotenti domino gratias agendo 
gaudens recedat.

	
Hoc ut <fie>ret, or<tamur>, ut nullus
monachorum foras monasterio iudiciaria 
teneat neque per <p>la<ci>ta et mallos 
discurr<at>.